حافظ و عاشورا، مهری کیانوش راد

حافظ و عاشورا 

رندان تشنه لب 

زان یار دل نوازم شکری ست با شکایت  /   گر نکته دان عشقی  بر خوان تو این حکایت 

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس    / گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

در زلف چون کمندش ای دل مپیج کانجا    / سرها بریده بینی بی جرم و بی شکایت 

.... با دقت بیشتری این غزل را چند باره خوانی کردم ؛ هر چه بیشتر خواندم ؛ روشن تر و شیواتر  از قبل تداعی کننده ی روز عاشورا بود ؛

به گونه ای که انگار به تابلویی نگاه می کنم که نقاشی ماهر با کمک کلمه بر صفحه ی سفید کاغذ آن چنان ترسیم کرده است  که با 

همه ی وجود ، تاریکی ، سنگینی ، وحشت و سرخی عشق را  که همه ی تابلو را خون رنگ کرده است ؛ می دیدم و فواره ی رنج را که از دل حافظ به آسمان می رسید.

باورم شد ؛ این حکایت که حافظ با شکری آمیخته به شکایت گوینده ی آن است ، جز حکایت حسین ، ذبیح عشق  ، نیست. 

و چرا حکایت حسین نباشد ؟

حافظ کسی را یارای شنیدن این حکایت می داند ؛ که نه آشنای عشق ، که نکته دان عشق باشد.

آن کس که با زیر و بم عشق آشناست ، چون حافظ می داند که :

راهی است راه عشق که هیچش کرانه نیست   /    آن جا جز آن که جان بسپارند چاره نیست

 چرا باور نکیم که حافظ شرح روز ذبح عشق را می دهد.

آن روزی که رند عالم سوز او ( انسان کامل) حافظ بدون توجه به مصلحت اندیشی های رایج زمانه ، ظاهرش را در ملامت و  باطنش را 

در سلامت دارد .

مگر به حسین ...

اشتراک با ذکر مهخذ، کتاب حافظ هاتف میخانه ی عشق mkianooshrad