خدا اینجا نمی آید

خدا این جا نمی آید

زن سالمند روی تختش دراز کشیده بود ، با کنجکاوی پرسید : به دیدن کسی آمده اید ؟
ما کسی را نداریم که که به دیدن ما بیاید.
میهن گفت : خدا را داری .
زن با اندوه گفت :
خدا !
خدا اینجا نمی آید .
موهای سفیدش ، صورت چروکیده اش ، پنهان شدنش لای پتو ...
حرفی برای گفتن نبود.

مرد با اندوه گفت : در زندگی نه گفتن نیاموختم ، خانه و زندگی من با امضایی به فرزندانم بر باد رفت .
بدون سرپناه ، اینجا پناه آوردم.

زن مچاله روی تخت افتاده بود .
عضلات صورتش از رنج درونش خبر می داد.
سکوتی سنگین  او را احاطه کرده بود .
مددکار گفت :
چند روز قبل ، با وجود امراض مختلف پذیرش نشد ،  پشت در انداختند ، رهایش کردند و رفتند .
اکنون اینجا است .

اکنون اینجا است ، اکنون هر سالمندی که خانواده ، فرزند ، زندگی رهایش کرده است،  اینجا است، البته اگر سعادت این را داشته باشد تا پشت درهای خانه هایی مشابه اینجا برسد.
اینجا است تا بگوید : انسان عجب موجود عجیب ، بی‌رحم،  کم حوصله و خیره سر از آینده ی خود،  گستاخانه زندگی می کند.
اکنون اینجا است ، تا دهن کجی زندگی را نشان بدهد ، آینه بشود تا بگوید : شاید  فردایی نه چندان دور چون من ، آینه باشی ، آینه عبرت ، آینه برای زشتی هایی که گاه از خود پنهان می کنیم و ...
من نگاه می کنم ، می شنوم   اما کاری نمی شود ، کرد.
کاری که شادی را به آن ها برگرداند ، نمی شود، کرد.
آمده ام که بروم .
خجالت حسی است که تجربه می کنم .
این آمدن ها چه ارزشی دارد؟
آمدنی شادی آور است ، که با آمدنش ،
گرمی دوباره ی زندگی طلوع کند .
اگر طلوع کند...
چشمان منتظر ، دیدن عزیزی را می خواهد ، باسابقه ای از محبت، تنیده در جان وجسم فرسوده . فرزندی ، خواهری ، برادری ...که بتواند التیام زخم ها باشد .
در این برهوت آیا صدایی شنیده می شود؟
# مهری کیانوش راد
# ۱۴۰۳/۵/۲۴