به همین سادگی ... مهری کیانوش راد، اهواز 96

به همین سادگی ...                                         

                                                                                 

به همین سادگی 

عشق بارانی است 

که می بارد 

تا تو را سبز کند

اگر 

زرد مانده ای 

یا باران نیاریده 

یا چتر بر سر گرفته ای.

                             

nv دو وضعیت از چادر ، از انتخاب تا اجبار از مهری کیانوش راد ، اهواز 96

دو وضعیت از چادر  ،  از انتخاب تا اجبار                                                                     

تاریخچه ی اجبار چادر در دزفول 

مهر ماه سال  57  بود و هنوز از انقلاب خبری نبود ، سال تحصیلی را باید در تهران شروع می کردم.

اهوازی خوزستانی بودم و با حجاب چادر _ که تازه چند سالی می شد که به عنوان حجاب برای خودم انتخاب

کرده بودم - و به عنوان نمادی از مبارزه ،می خواستم آن را حفظ کنم.

ناحیه 12  تهران ، حدود خیابان خاوران ، منطقه ای بود که باید تدریس می کردم. راهنمایی و

و دبیرستان ایران دخت ، مدیر مدرسه ، خانم طباطبایی مدتی تحمل کردند ؛ اما روزی تذکر دادند ؛ که

البته فایده ای نداشت.

برای من مهم بود که با چادر به کلاس بروم .

روزی از کلاس احضار شدم ، خانم طباطبایی در دفتر مدرسه  آقایی را معرفی کزدند؛ که برای توجیه من

آنجا بودند، و سخن این بود که :

بدون چادر ، اما با حجاب به کلاس بروم و سخن من این بود که:

« قبول دارم که چادر تنها شکل حجاب نیست ؛ اما امروز مانند بیماری هستم که دارویش چادر است»

بعد از آن ماجراها پیش آمد ؛ قرار شد در اختیار اداره باشم ؛ در مدرسه پسرانه تدریس کنم و ...که با 

 پی گیری همسرم  ماجرا ختم  به خیر شد ، که داستان مفصلی دارد .

ا نقلاب شد و سال ها گذشت و حجاب جزئی از وجود زن ایرانی شد.

سال73- 74 بود  و در دزفول تدریس می کردم، دخترم دانش آموز دبیرستانی بود.

جلسه ای با حضور مسئول آموزش و پروش وقت( آقای کرمی ) ، امام جمعه( آقای اراکی) آقای راجی

و مسیول امور تربیتی ( آقای شارونی ) و دیگر بزرگان تشکیل شد. 

 معلمان  دینی، پرورشی و مسئولان دبیرستان هاو ...همه حاضر بودند.

موضوع اجبار چادر در مدارس بود ، با صلاحدید آقایان ، که هر کدام سخنرانی مبسوطی به انجام رساندند.

هیچ کس سخنی نمی گفت و سکوت پذیرش ، سالن را گرفته بود.

نتوانستم تحمل کنم.

با اصرا از آنان خواستم ؛ به عنوان یک زن ، حداقل 10 دقیقه به من اجازه ی سخن دهند.

با اکراه پذیرفته شد.   

سخن من این بود:

«به عنوان زنی چادری ، که حجاب خود را قبل از انقلاب انتخاب کرده است ؛ مخالفت خود را با اجبار

چادر بنا به دلایل ذکر شده ، اعلام می کنم و تاسف خود را که مردان برای زنان تصمیم می گیرند ،

و اعلام کردم  که به عنوان یک مادر اجازه نمی دهم ؛

 دختر مرا مجبور به چادر اجباری کنند» 

سخنانی گفته شد و در نهایت:

اجبار چادر یک هفته به عقب انداخته شد و ...

از آن به بعد رسم تازه ای مرسوم شد :

برخی دختران جوان با چادرهای تاشده در دست ، تا در دبیرستان می آمده و بعد

چادر به سر از درگاه دبیرستان وارد می شدند و موقع  بیرون رفتن ، همین بازی  تکرار می شد .

اندوه بر کسانی که شاید نادانسته ، تخم نفاق را در نسل جوان کاشتند.

سخن علی علیه السلام را در نهج البلاغه حکمت 304  فراموش که:

«دل ها را رو کردن و  روگرداندنی است.

پس چون رو کردند، آن ها را به انجام مستحبات وادارید .

و هر گاه  رو ی برگرداندند؛ به انجام واجبات اکتفا کنید.  »

بعد از این اجبار چه ماجرا ها که به اسم حجاب بر زن رفت که تا به امروز ادامه دارد.

هر روز تخم نفاق رشد کرد و هر روز جلوه ی تازه ای یافت. 

همه ی کسانی که می توانستند ، جلو نفاق را بگیرند و نگرفتند ، روزی باید پاسخ گو باشند.

اندوه بر نسلی که قربانی اشتباه کسانی شدند ، که می توانستند ، بهتر از این باشند. 

 

خاک ، خاک و ا هواز، مهری کیانوش راد ، اهواز

خاک  ،  خاک   و  اهواز                                                                   

این روز ها نام اهواز با خاک رقم خورده است.

هر روز که چشم می گشایم ، پنجره را باز می کنم ، پرده  را کنار می زنم و طعم غلیظ  خاک را وارد ریه های خود می کنم.

شگفت است ، اهوازی که باشی ؛ بعد از مدتی احساس می کنی ؛ تا طعم خاک را مز مزه نکنی ، روزی به رنگ خوزستان ، 

رقم نخواهد خورد.

از پنجره ی باز می توانم حیاط مدرسه ی روبرو را نگاه کنم ، دانش آموزی نیست ، به جای هیاهوی شادمانه ی کودکان ، خاک 

کف زمین را پوشانده است .

درختان با شرم مرا نگاه می کنند ؛ البته که تقصیری ندارند.

درخت باشی، سبز باشی ، سایه بان باشی ، میوه بدهی، تو را ببرند ؛ تا میز و صندلی درست کنند و بعد شر مناک نگاه کنی.

دنیای وارونه که می گویند؛ همین است.

نفت باشی ، سیاه باشی، زیر زمین باشی ، گنج باشی ، از مویرگ های زمین بگذری  تا آبادی های دور و نزدیک را سبز 

کنی و بعد بدون شرم ، بدون سرخ شدن ، هی پشت  کنی به مردم شهر خودت.

یک روز معیار حیا و شرم معلوم بود.

امروز همه چیز وارونه شده است.

مثل مردم اهواز که دیگر فراموش کرده اند چه سهم عظیمی از ثروت زیر پای خود دارند.

هی خاک می خورند و دم نمی زنند. 

 

غبار آلوده ام ، مرا شستشو ده، مهری کیانوش راد ، اهواز 96

غبار آلوده ام ، مرا شستشو ده                                                  

غبار آلوده ام ، خودم، شهرم، خانه ام ، رود کارون م ، آسمان ، زمین و ...

انگار که از آسمان باران خاک ببارد ، آرام  آرام ، شهر زیر لایه ای از خاک نرم پوشیده می شود، 

و من آرام آرام ، غبار آلوده ، به سرنوشت خود نگاه می کنم.

سرنوشت یک اهوازی ، خوزستانی  ، که بر دریای نفت ایستاده ،نفتی که شاهرگ کشور و جهان است ؛ اما برای من و شهر من

 ، اهواز ، به اندازه ی کاشتن نهالی که شهر مرا ، سرنوشت مرا و فرزندان مرا از برهوت خاک نجات دهد ؛ فایده ای ندارد  .

کودکان غبار آلوده ی شهر من ، هر روز باید ذهن خود را به جای مرور درس ، غبار روبی کنند، به آسمان گرفته نگاه کنند و 

تعطیلی دیگری را ورق بزنند.

ریه های مردم شهر من ، هر روز مزه ی خاک را تجربه می کنند و ...

انگار بارانی که مرا شستشو دهد ، نخواهد بارید.

ا

غارت از آسمان شده خورشید، مهری کیانوش راد ، اهواز

غارت از آسمان شده خورشید                                                 

باز هم مدرسه شده تعطیل

باز هم استراحت و تفریح

بی کسی درد مردم اهواز

پشت هر میز و نیمکت اهواز 

ریزگردها نشسته و خوشحال 

بی کسی درد اهواز

باز هم مه غبار آلود

غارت از آسمان شده خورشید

بی کسی درد مردم اهواز

خوش نشسته مرفه بی درد 

بی خبر ز خاک و بی آبی 

بی کسی درد مردم اهواز

رود کارون شده گل آلوده 

ساحلش رنگ غم به خود دیده 

بی کسبی درد مردم اهواز

بی کسی درد مردم اهواز

 

رنگ آدمی،مهری کیانوش راد، اهواز

رنگ آدمی                                                         

چه قدر آسمان آبی است

و شکوفه های نارنج سفید 

و کسی 

که آن دورها نشسته 

به رنگ آدمی است.

کودک گاری به دست شهر ما تنهاست، مهری کیانوش راد ، اهواز

جرأت نه گفتن، مهری کیانوش راد

جرأت نه گفتن                           

این همه تیغ بر دل ، این همه رنج در جان.

چرا هنوز ایستاده ام و بر آن ها نمی تازم؟

چرا اراده نمی کنم ، تا بند اسارت را از دست و پای خود باز کنم؟

وای از آغاز اسارت 

اسارت از زمانی آغاز شد ؛که قدرت نه گفتن را فراموش کردم.

بسیار کودکان را دیده ام ؛که چه صادقانه از عشق و نفرت خویش سخن می گویند.

برق صداقت آن چنان زیبایشان کرده بود ؛ که تلخی حقیقت را پوشانده بود.

من نرم نرم با فاصله ی از کودکی خود، نه گفتن را فراموش کردم...

اما حالا چه قدر دور از دسترس می نماید؛ نه گفتن.

اگر چشمه ی جوشان « «  نه » در من می جوشید، بر همه ی نازایی های خود، بر همه ی خطاها ، بر همه ی زنجیرها که مرا سوی خود می خواند؛ نه می گفتم...

آیا سخن محبوب یگانه را شنیده ای ؛ که برای رسیدن به او ، باید به همه ی معشوق های دیگر « «نه » گفت.

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم.

دریایی تو...، مهری کیانوش راد ، اهواز

دریایی تو... 

دریایی تو

چنان طوفانی  نگاهم می کنی 

که صید مروارید 

فراموشم می شود.

بشمار ... بشمار...مهری کیانوش راد

بشمار ... بشمار

بشمار ...بشمار 

سپیدارهای بلند را بشمار

که هر کدام 

داری برای لحظه های پوچ است

بشمار... بشمار

روزهای ساکتت را بشمار 

که زندگیت 

فاصله ی دو نقطه است 

و وجودت 

عمود منصفی بر خط زمان

بشمار... بشمار

بانگ قدم هایت را بشمار

که قدم هایت 

بانگ کهنه ی رفتن های همیشگی را دارند

بشمار...بشمار

نبض خواهش هایت را بشمار

که زندگیت در پی آن ها گذشت 

بشمار...بشمار

زندگیت در شمارش اعداد گذشت 

و تو 

با عددی 

در دفتر زمانه ثبت شدی.

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب پله های تنهاییmkianooshrad