قطار می رود و من...،مهری کیانوش راد

قطار می رود و من ...                                                   

قطار می رود 

 با رگ های کشیده ی بر زمین 

 با هزار چشم شیشه ای که نگاه می کند: آب را ، سبزی را ، جوانی را و پیری را.

زمان می گذرد 

وعده ی ما هر جمعه که می رود ، چون زمان که می گذرد.

هر جمعه و قطار 

هر جمعه و دوباره شنبه 

و من 

بر خط زمان پیر می شوم.

ریل های قطار مرا می شناسند 

رفتن که رفتن باشد

ماندن چه حسرتی است

حسرتی بزرگ 

بزرگی آن را دلی می داند که بداند 

دانا پرنده ای است بر قاف زندگی 

عاشقی که دل خود را قمار کرد ه و می ماند

تا ناکجاآباد دلتنگی 

این روزن تنگ زندگی را ، سحر تمنای تو می گشاید

بگذار دل آرزو کند 

بگذار دل ...

مهربان با خود و راه، مهری کیانوش راد

مهربان با خود و راه

دنیا به آرامی راه خود را می رود؛

بی هیچ اندیشه ای از تو.

تو خیره می شوی ، 

آسمان می شوی ،

زمین می شوی 

هیاهوکنان تازه می شوی، کهنه می شوی 

دنیا به آرامی راه خود را می رود

می خواهی باش یا نباش

متولد شو یا بمیر

دنیا به آرامی راه خود را می رود

آرام شو

در جاده ی خود گام بردار

آرام می شوی 

راه خود را می روی

با دنیا و راه همراه می شوی.

این راز زمانی بر من آشکار شد ؛ که مهربانی با خویش آموختم

به جای دست و پا زدن های  بی حاصل، مسیر رفتن آموختم.

در مسیر خود گام نهادم ؛ بی آن که به هراس دیگر راه ها بیندیشم.

خود بودن را تجربه کردم

مهربانی را تجربه کردم.

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم.

ستاره اش که تو باشی ، مهری کیانوش راد، اهواز

ستاره اش که تو باشی

اگر عشق 

آسمان من است

ستاره اش که تو باشی 

تا صبح 

تماشایش می کنم

عید ، تحویل سال و من ، مهری کیانوش راد اهواز

عید ، تحویل سال  و  من                                                                        

حال گفتم 

گر شوم سرمست نو 

آسمان گردم 

زمین گردم

چو   تو 

هستی من

هستی تو 

جان من ، سرشار تو 

قلب من در دست تو 

آن را بگردان سوی خود

تا شوم 

پیدا و پنهان 

یک سر از معنای تو.

سفر با قطار در نیم روز، مهری کیانوش راد اهواز 96

سفر با قطار در نیم روز                                                     

                                                (1)

قطار به آرامی می رود ؛ چون گاهواره ای مرا به خواب دعوت می کند.

چشمانم هم چون اسبان وحشی رم می کنند و باز می مانند ؛ تا از زیبایی بیرون سیراب شوند.

جویبارها آرام روان هستند ، کنارشان سبزه در سبزه ، رنگ  ، رنگ . سبز سبز ، سبز کهربایی ، سبز پسته ای ، سبز...

و خاک چه مهربان بستر برای سبزه ها گسترده است.

                                           

                                           (2)

چه اندوهی است ، دوری از طبیعت و نتوانستن ، که درختی در خانه داشته باشی ، که هر روز به او سلام کنی و پاسخ او را 

به هزار کرشمه ی ناز دریافت کنی

                                        (3)

قطار آرام می رود و آسمان به تیرگی می رود .

رگه های خونی ، مرگ خورشید را بشارت می دهند.

روشنای ستارگان در انتظار دیده شدن ؛ تا باور کنم که روشنایی همیشه هست،

خورشید باشد یا نباشد.

                                 (4)

قطار به آرامی می رود.

من چشم شده ام ، گوش شده ام.

صدای کودکی می آید :

«مادر ، ما در ایران هستیم یا ایران در ما؟

سوال دوباره ، دوباره پرسیده می شود ؛ اما پاسخی نمی آید.

با خود فکر می کنم :

« پاسخ دشوار است .»

کودک ساکت می شود .

و قطار به آرامی می رود.

                              (5)

پایان خلوتی است ؛ که با پنجره داشتم.

باید پیاده شوم .

دوباره صدای ماشین ها، شلوغی خیابان ها و راننده هایی که به انتظار مسافر ، خسته شده اند.

و مسافرانی که به دنبال راننده های هستند که ارزان تر برسانند.

باید پیاده شوم.

باید رسید ؛ تا دوباره مسافر شد.

                                          

عطر خوش معشوق، مهری کیانوش راد ، اهواز 96

عطر خوش معشوق                                                     

حقیقت معشوقگی همین است، عطر خوش او را فقط عاشق استشمام می کند و در پی او روان می شود.

دیگران محروم از ادراک « آن » بوی خوش ، عاشق را انکار و معشوق او را ...

همان «  آنی  »  که حافظ از آن یاد می کند .

« آنی » که فقط عاشق می بیند و می شناسد و جان در پی آن می گذارد.

این سخن به گزاف نیست ؛ که هر انسانی ، ویژگی های جسمانی خاص دارد و با دیگران 

متفاوت است.

از نظر روحی ، گونه های این تفاوت ، بسیار بسیار افزون تر از ویژگی های جسمانی است. 

در جهان هیچ دو انسانی که یکسان ببینند ، حس کنند و بچشند؛ وجود ندارد , به همین دلیل :

معشوقگی هر معشوق برای عاشقی است ؛ که او را با او آشنایی است.

این آشنایی تکثر اشتراکات دو روح است و گرنه تفاوت ها ، که بسیارند و واقعی.

به همین دلیل در دنیا، شمس را تنها معشوق مولاناست.

به همین دلیل در دنیا، مولانا را تنها معشوق شمس است.

و این حدیث از لایه های تو در تو ی روح انسان حکایت می کند.

که تا عاشق نباشی ؛ نمی دانی .

که تا معشوق نباشی ؛ نمی دانی.

مهربانی آسمان، مهری کیانوش راد

مهربانی آسمان                                  

باران می بارید.

به آسمان نگاه کردم.

چون رودی جوشان از بستر خود جدا شده بود.

نگاه کردم ، به دوردست ها ، به باران و آدمی،

نیازها و کرامت بخشنده .

مرد بودایی کاسه ی خالی خود را زیر قطرات باران گرفته بود؛

تا سیراب شود.

زن مسلمان به آسمان نگاه کرد ؛ خندید و زمزمه کرد:

باران نجاست خانه ی مرا پاک خواهد کرد.

کودکی تشنه ، لب های خشکیده اش را با باران زنده کرد.

مردی گبر ، که بر زمین های خشک خود می گریست ؛

شادمانه خندید.

آسمان چتر مهربانی خود را گسترده بود.

انسان بی هیچ دغدغه از آیین خود ، از مهربانی آسمان بهره می برد.

و آسمان ، چشم بر کرامت آفریننده ی خود داشت ؛ تا ببارد و سیراب کند.

آیا می توانستم ؛ چنین باشم ؟

آیا می توانستم ؛ از دام هر آن چه ، به هر دلیلی ، گره بر سخاوت من می اندازد ؛ رها شوم  و

چون آسمان ببارم ؟

آیا می توانم چتر مهربانی خود را چون آسمان بگسترانم؟

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم.

به همین سادگی ... مهری کیانوش راد، اهواز 96

به همین سادگی ...                                         

                                                                                 

به همین سادگی 

عشق بارانی است 

که می بارد 

تا تو را سبز کند

اگر 

زرد مانده ای 

یا باران نیاریده 

یا چتر بر سر گرفته ای.

                             

خاک ، خاک و ا هواز، مهری کیانوش راد ، اهواز

خاک  ،  خاک   و  اهواز                                                                   

این روز ها نام اهواز با خاک رقم خورده است.

هر روز که چشم می گشایم ، پنجره را باز می کنم ، پرده  را کنار می زنم و طعم غلیظ  خاک را وارد ریه های خود می کنم.

شگفت است ، اهوازی که باشی ؛ بعد از مدتی احساس می کنی ؛ تا طعم خاک را مز مزه نکنی ، روزی به رنگ خوزستان ، 

رقم نخواهد خورد.

از پنجره ی باز می توانم حیاط مدرسه ی روبرو را نگاه کنم ، دانش آموزی نیست ، به جای هیاهوی شادمانه ی کودکان ، خاک 

کف زمین را پوشانده است .

درختان با شرم مرا نگاه می کنند ؛ البته که تقصیری ندارند.

درخت باشی، سبز باشی ، سایه بان باشی ، میوه بدهی، تو را ببرند ؛ تا میز و صندلی درست کنند و بعد شر مناک نگاه کنی.

دنیای وارونه که می گویند؛ همین است.

نفت باشی ، سیاه باشی، زیر زمین باشی ، گنج باشی ، از مویرگ های زمین بگذری  تا آبادی های دور و نزدیک را سبز 

کنی و بعد بدون شرم ، بدون سرخ شدن ، هی پشت  کنی به مردم شهر خودت.

یک روز معیار حیا و شرم معلوم بود.

امروز همه چیز وارونه شده است.

مثل مردم اهواز که دیگر فراموش کرده اند چه سهم عظیمی از ثروت زیر پای خود دارند.

هی خاک می خورند و دم نمی زنند. 

 

غبار آلوده ام ، مرا شستشو ده، مهری کیانوش راد ، اهواز 96

غبار آلوده ام ، مرا شستشو ده                                                  

غبار آلوده ام ، خودم، شهرم، خانه ام ، رود کارون م ، آسمان ، زمین و ...

انگار که از آسمان باران خاک ببارد ، آرام  آرام ، شهر زیر لایه ای از خاک نرم پوشیده می شود، 

و من آرام آرام ، غبار آلوده ، به سرنوشت خود نگاه می کنم.

سرنوشت یک اهوازی ، خوزستانی  ، که بر دریای نفت ایستاده ،نفتی که شاهرگ کشور و جهان است ؛ اما برای من و شهر من

 ، اهواز ، به اندازه ی کاشتن نهالی که شهر مرا ، سرنوشت مرا و فرزندان مرا از برهوت خاک نجات دهد ؛ فایده ای ندارد  .

کودکان غبار آلوده ی شهر من ، هر روز باید ذهن خود را به جای مرور درس ، غبار روبی کنند، به آسمان گرفته نگاه کنند و 

تعطیلی دیگری را ورق بزنند.

ریه های مردم شهر من ، هر روز مزه ی خاک را تجربه می کنند و ...

انگار بارانی که مرا شستشو دهد ، نخواهد بارید.

ا