گلوله و شعر
این صدای گلوله است
که نظم شعر مرا آشفته می کند
و بوی سوخته ی انسان
و ناله های استغاثه ی مادری
که در مرز اسارت می پوسد
واژه ی عشق دیگر به کار من نمی آید
معشوق ، شاید
وجودی است
گریبان دریده
لولی و مست
معشوق من
آرایش ش زردی فقر است
و دوک تنش می چرخد
تا سرپناهی جوید
عجب بازی غریبی ست زمانه ی ما
شعر را هم نمی شود سرود
با واژه ها
باید
جنگید.
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب پله های تنهایی mkianooshrad
چون آینه ای بی زنگار باش
از روزی که خود را شناختم،آینه بودم؛
آینه ی خود و دیگران
دیگران نیز آینه بودند، آینه ی خود و دیگران.
در دنیای آینه ها ، هر تصویری هزار هزار می شود و تو سرگردان که کدام تصویر توست.
در اینه ی دیگران گاه زشت بودم ، گاه زیبا.
گاه آن گونه بیگانه ، که نمی شناختم ؛ خود را.
کدام بودم؟
گاه سنگی بر آینه ی من می خورد ، مخدوش می شد و تصویر مرا جور دیگری نشان می داد.
روزها با خود سرگردان بودم که کدام تصویر من است.
باید سنگی بر می داشتم ، به گونه ای که همه ی آینه ها خرد شوند؛ تا من مجذوب آینه های دروغین نشوم.
روزی دانستم ؛ آن سنگ ، روی آوردن در آینه ی توست.
در آینه ی تو چگونه هستم؟
آزمونی بس دشوار است.
مرا به من بنمایان ؛ آن گونه که هستم.
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیمmkianooshrad
منصور حلاج ، عارف یا انقلابی
حسین بن منصور حلاج از نژاد ایرانی و اهل روستای طور در شمال شرق بیضای فارس ، در سال 244 هجری چشم به جهان گشود، در
جوانی به تستر ( شوشتر واقع در خوزستان) آمد، مدتی مصاحب سهل تستری اولین مرشد معنوی خود شد و چله نشینی را از او
آموخت.
مدتی در بغداد در مدرسه ی حسن بصری شاگردی عمرومکی کرد و خرقه تصوف خود را از او گرفت، در بغداد با دختر ابویعقوب الاقطع
که از صوفیان آن عصر بود ؛ ازدواج کرد و در بصره در حلقه ی درس جنید ، در آمده و سه بار به مکه رفت.
بار اول یک سال آنجا مقیم بود و اوقات را به روزه و سکوت گذراند ؛ بعد از بازگشت به اهواز رفت و خرقه ی تصوف از تن بیرون کرد و لباس
عوام را پوشید.
بر خلاف اهل تصوف بی محابا با مردم کوچه و بازار سخن گفت و این آغاز مخالفت و طرد او از جامعه ی صوفیان شد.
.... هر چند ابوریحان بیرونی در کتاب، آثار الباقیه، از حلاج به عنوان شعبده باز یاد می کند ؛ اما در توصیف مرگ او چنین می گوید:
« هر عذابی که بدین مرد کردند، سخنی نگفت و روی خود را ترش نکرد و لب نجنبانید»
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب حافظ هاتف میخانه ی عشقmkianooshrad
راه مخوف است
گفتم :
راه مخوف است
پشتوانه ای ده
گفت:
امید را در کوله بارت بگذار
و عقل را
در چشمانت
گفتم:
پشتوانه ای دگر ده
گفت:
در لحظه باش
در لحظه زندگی کن
در لحظه بمیر
این بهترین پشتوانه
برای توست.
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب پله های تنهایی mkianooshrad
دل های سنگی
کویر دل های سنگی
دیری ست
هیچ لبی را نبوییده اند
اگر
آوای بوسه ها
به دل می رسید
ترانه ترانه
مهر می سرود
به زبانی
که سبزه از سنگ بروید
به زبانی ترانه بخوان
که گوش را
وهمی جز چشیدن نباشد.
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب رویایت را ناگفته رها کن mkianooshrad
