عید ، تحویل سال و من ، مهری کیانوش راد اهواز

عید ، تحویل سال  و  من                                                                        

حال گفتم 

گر شوم سرمست نو 

آسمان گردم 

زمین گردم

چو   تو 

هستی من

هستی تو 

جان من ، سرشار تو 

قلب من در دست تو 

آن را بگردان سوی خود

تا شوم 

پیدا و پنهان 

یک سر از معنای تو.

سفر با قطار در نیم روز، مهری کیانوش راد اهواز 96

سفر با قطار در نیم روز                                                     

                                                (1)

قطار به آرامی می رود ؛ چون گاهواره ای مرا به خواب دعوت می کند.

چشمانم هم چون اسبان وحشی رم می کنند و باز می مانند ؛ تا از زیبایی بیرون سیراب شوند.

جویبارها آرام روان هستند ، کنارشان سبزه در سبزه ، رنگ  ، رنگ . سبز سبز ، سبز کهربایی ، سبز پسته ای ، سبز...

و خاک چه مهربان بستر برای سبزه ها گسترده است.

                                           

                                           (2)

چه اندوهی است ، دوری از طبیعت و نتوانستن ، که درختی در خانه داشته باشی ، که هر روز به او سلام کنی و پاسخ او را 

به هزار کرشمه ی ناز دریافت کنی

                                        (3)

قطار آرام می رود و آسمان به تیرگی می رود .

رگه های خونی ، مرگ خورشید را بشارت می دهند.

روشنای ستارگان در انتظار دیده شدن ؛ تا باور کنم که روشنایی همیشه هست،

خورشید باشد یا نباشد.

                                 (4)

قطار به آرامی می رود.

من چشم شده ام ، گوش شده ام.

صدای کودکی می آید :

«مادر ، ما در ایران هستیم یا ایران در ما؟

سوال دوباره ، دوباره پرسیده می شود ؛ اما پاسخی نمی آید.

با خود فکر می کنم :

« پاسخ دشوار است .»

کودک ساکت می شود .

و قطار به آرامی می رود.

                              (5)

پایان خلوتی است ؛ که با پنجره داشتم.

باید پیاده شوم .

دوباره صدای ماشین ها، شلوغی خیابان ها و راننده هایی که به انتظار مسافر ، خسته شده اند.

و مسافرانی که به دنبال راننده های هستند که ارزان تر برسانند.

باید پیاده شوم.

باید رسید ؛ تا دوباره مسافر شد.

                                          

کوثر، با یاد بزرگ بانوی اسلام،مهری کیانوش راد

با یاد بزرگ بانوی اسلام                                             

کوثر 

کودک بودی و دستانت به مهر 

آیه های مادری می سرود

و فلک 

گرداگرد تو می چرخید

در خانه ات 

دری گشوده بود 

بابی به سوی نور.

تشنگان حقیقت 

به تحیر در او می نگریستند

و چونان ریسمان چاه 

دلو تشنه ی خویش را 

از زلال او سیراب 

و او 

سیراب نام تو بود.

ای کوثر پدر

مادر قله های شرف 

در جوشش هزاره ی عشقت 

هزار هزار بهار 

به تماشا نشسته است.

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب رویایت را نا گفته رها کن.

عطر خوش معشوق، مهری کیانوش راد ، اهواز 96

عطر خوش معشوق                                                     

حقیقت معشوقگی همین است، عطر خوش او را فقط عاشق استشمام می کند و در پی او روان می شود.

دیگران محروم از ادراک « آن » بوی خوش ، عاشق را انکار و معشوق او را ...

همان «  آنی  »  که حافظ از آن یاد می کند .

« آنی » که فقط عاشق می بیند و می شناسد و جان در پی آن می گذارد.

این سخن به گزاف نیست ؛ که هر انسانی ، ویژگی های جسمانی خاص دارد و با دیگران 

متفاوت است.

از نظر روحی ، گونه های این تفاوت ، بسیار بسیار افزون تر از ویژگی های جسمانی است. 

در جهان هیچ دو انسانی که یکسان ببینند ، حس کنند و بچشند؛ وجود ندارد , به همین دلیل :

معشوقگی هر معشوق برای عاشقی است ؛ که او را با او آشنایی است.

این آشنایی تکثر اشتراکات دو روح است و گرنه تفاوت ها ، که بسیارند و واقعی.

به همین دلیل در دنیا، شمس را تنها معشوق مولاناست.

به همین دلیل در دنیا، مولانا را تنها معشوق شمس است.

و این حدیث از لایه های تو در تو ی روح انسان حکایت می کند.

که تا عاشق نباشی ؛ نمی دانی .

که تا معشوق نباشی ؛ نمی دانی.

مهربانی آسمان، مهری کیانوش راد

مهربانی آسمان                                  

باران می بارید.

به آسمان نگاه کردم.

چون رودی جوشان از بستر خود جدا شده بود.

نگاه کردم ، به دوردست ها ، به باران و آدمی،

نیازها و کرامت بخشنده .

مرد بودایی کاسه ی خالی خود را زیر قطرات باران گرفته بود؛

تا سیراب شود.

زن مسلمان به آسمان نگاه کرد ؛ خندید و زمزمه کرد:

باران نجاست خانه ی مرا پاک خواهد کرد.

کودکی تشنه ، لب های خشکیده اش را با باران زنده کرد.

مردی گبر ، که بر زمین های خشک خود می گریست ؛

شادمانه خندید.

آسمان چتر مهربانی خود را گسترده بود.

انسان بی هیچ دغدغه از آیین خود ، از مهربانی آسمان بهره می برد.

و آسمان ، چشم بر کرامت آفریننده ی خود داشت ؛ تا ببارد و سیراب کند.

آیا می توانستم ؛ چنین باشم ؟

آیا می توانستم ؛ از دام هر آن چه ، به هر دلیلی ، گره بر سخاوت من می اندازد ؛ رها شوم  و

چون آسمان ببارم ؟

آیا می توانم چتر مهربانی خود را چون آسمان بگسترانم؟

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم.