مهربانی آسمان، مهری کیانوش راد

مهربانی آسمان                                  

باران می بارید.

به آسمان نگاه کردم.

چون رودی جوشان از بستر خود جدا شده بود.

نگاه کردم ، به دوردست ها ، به باران و آدمی،

نیازها و کرامت بخشنده .

مرد بودایی کاسه ی خالی خود را زیر قطرات باران گرفته بود؛

تا سیراب شود.

زن مسلمان به آسمان نگاه کرد ؛ خندید و زمزمه کرد:

باران نجاست خانه ی مرا پاک خواهد کرد.

کودکی تشنه ، لب های خشکیده اش را با باران زنده کرد.

مردی گبر ، که بر زمین های خشک خود می گریست ؛

شادمانه خندید.

آسمان چتر مهربانی خود را گسترده بود.

انسان بی هیچ دغدغه از آیین خود ، از مهربانی آسمان بهره می برد.

و آسمان ، چشم بر کرامت آفریننده ی خود داشت ؛ تا ببارد و سیراب کند.

آیا می توانستم ؛ چنین باشم ؟

آیا می توانستم ؛ از دام هر آن چه ، به هر دلیلی ، گره بر سخاوت من می اندازد ؛ رها شوم  و

چون آسمان ببارم ؟

آیا می توانم چتر مهربانی خود را چون آسمان بگسترانم؟

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم.