با یاد حسین (ع)
به بوی نفست
باغ دلم گل می کند
ای حسن تو ،
تازگی همیشه ی دوران.
در قلعه ی شرافت انسان
عشق
حلقه ی اتصال ماست
با کاروان تشنه ی عدلت
ای سرفراز نیزه ی بیداد
دیروز شهر
در هوای تو پر زد
از بوی نام تو سرشار
باران لطف
از آسمان ابری چشمم
با یاد عشق تو بارید
ای سر نا سفته ی هستی.
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب پله های تنهایی mkianooshrad
تیغ دوم ، طمع
به جان و جسم خود نگاه می کنم ، زخم هایی عمیق می بینم ، این زخم ها نه از دشمن ، نه از دوست ؛ که از من ، به من رسیده است
کودک بودم و به طمع شکلاتی ، بسیار مواهب دیگر را از دست دادم و نفهمیدم
نوجوان بودم ، به طمع دوستی با همسالان و باور آنها ، گرفتار بند زشت عادات آنان شدم ، بسیار ارزش ها را از دست دادم و نفهمیدم
جوان شدم ، به طمع دوستی ، مقبول شدن ، طرح هیجانی تازه ، دروغ گفتم ، چاپلوسی کردم و .....
هر کدام زخمی بر جان من نشاند؛ که گذر زمان آنها را التیام نداد؛ بلکه هر طمع تازه ای آنها را عمیق تر کرد؛ تا به جایی رسیدم که می خواهم و نمی توانم
داستان آدم را شنیده ای که به طمع جاودانگی ، بهشت برین و قرب دوست را از دست داد
داغ فریب را بر جان خود نشاند و گناه کرد
سخن دوست را شنید ؛ اطاعت دشمن کرد
چه روز ها که می گذرند
چه چشم ها که در درون و برون به واسطه طمع بسته می شوند
چه چشمه های جوشانی که می توانستند ، بجوشند و زندگی به بار آورند ، به واسطه طمع خشکیده شدند
اینک بر جان من حسرت است که جوانه می زند ؛ برای همه فرصت هایی که داشتم و از دست دادم
اما آوایی از درون ، مرا آواز می دهد ، که:
به ریسمان دوست بپیوند ، به او خواهی رسید
اندوه به خود راه نده
فرصت های رو به آینده را از دست نده
گرفتار حسرت نشو ، تا حسرتی تازه بر جانت ننشیند
با خود مهربان باش
بر جان خود تیغی تازه ننشان
حسرتی نو نکار
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیمmkianooshrad
تیغ اول، کبر
بارها با خود اندیشیده ام به کدام نیروی خود دل ببندم ؟ منی که همیشه در معرض باد و طوفان هستم
طوفانی که توان مرا به یغما می برد و چاره ای جز تسلیم در برابر آن نیست ؛ که قانون خلقت است
به کدام نیروی خود کبر بورزم ؟ و در برابر آن ، چه دریافت خواهم کرد ؟
جز فاصله ها ، فاصله ها.....
فاصله بین خود و خود، بین خود و دیگری، بین خود و بینا چشمانی که به حقیقت ،
بی اعتباری خود را چشیده اند و به تمسخر مرا می نگرند
به هر باری که مست از باده غرور شدم؛ بین من و همه حقیقت فاصله افتاد و من.....
سرنوشت انسان و کبر، مانند داستان آن تازه عروسی است که نادان بود و بر شانه های خود کبر حمل می کرد. از زن همسایه شیوه غذا پختن پرسید، تا با تعریف و تمجید همسرش، مست از باده غرور شود
هر چه همسایه به شفقت گفت، عروس نادان پاسخ داد: خود میدانم. همسایه به خشم از این همه نادانی و غرور او گفت: در پایان خشت خامی بر پلوی خود می گذاری؛ تا دم کشد
عروس پاسخ داد ؛ خود می دانم
کرد آنچه نباید کند و شد آنچه نباید بشود
داستان ابلیس را شنیده ای ؟
عاشق محبوب خود بود و بر عشق خود کبر می ورزید
غرور چشم حقیقت بین او را پوشاند و بر محبوب معشوق خود، کبر ورزید و نشان عاشقی
خود را از دست داد و لعنت ابدی را به جای آن خرید
چه کبرها که ما را از جایگاه رفیع به پستی کشانده است
چه تیغ ها که در جان ما نشسته و ما بی خبر نشسته ایم
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم mkianooshrad
دار بر گردن نومیدی
در آینه دیگران و خود ، تصویری از دور دست ها در ذهنم مانده است
هر گاه سرشار از امید رسیدن بودم ، هزاران چلچله در جانم ترانه می خواند
موانع راه را می دیدم و هزار هزار پاسخ ، رخ نشان می داد
امید من ، در آینه دیگران ، هزار هزار چراغ روشن می کرد و آنان شادمانه
با شادی من شاد می شدند
اما گاه که یاس و ترس چون حلقه طناب دار بر گلوی آرزوهایم چنبره می زد ،
خفقان بود و تاریکی
همه پاسخ ها بن بست بود که هیچ روزنه روشنی نداشت
در آینه دیگران ، انعکاس صدای من ، خفقان بود و تاریکی
موجودی زبون که قدرت برخاستن نداشت
و من آموختم که تصویری روشن از خود و برخاستن خود ، در آینه خود و دیگران بسازم
طناب دار را بر گردن نومیدی های خود قرار دهم و با وجود همه رنج درونم ، رنجی افزون
برای خود و دیگران نسازم
آینه ها تصویر ها را انعکاس می دهند و رنج و شادی را تا دوردست ها به نمایش
می گذارند
من خواستم ؛ تصویرگر شادی ها شوم و رنج ها را در درون خود چون گنجی نهان
پنهان کنم
پنهانی رنج هایم ، فراموشی آنها نخواهد بود ؛ بلکه آینه ای خواهند شد؛ تا ارزش
شادی ها را افزون تر بدانم
راز مهربانی با خود و دیگران را با خود زمزمه کن :
رنج های خویش را نهان و شادی هایمان را به دیگران هدیه کنیم
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم mkianooshrad
:point_down:
صدای بارانی
کویر گوش مرا
میهمان کن
باران است، صدایت
قحط سال صدای بارانی ست.
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب رویایت را ناگفته رها کنmkianooshrad
