عید در خانه ی مادر من است
اسفند که از راه می رسد .
آسمان آبی باشد ، سیاه باشد ، باد بوزد ؛ باران بیاید ،
کرونا جاخوش کرده باشد ،
عید پاورچین پاورچین به خانه ی مادر من نزدیک می شود.
از خرید ماش برای سبزه درست کردن ،
تخم شاهی برای کوزه ی سبز درست کردن و هزار برنامه ی دیگر.
مادرم با شوق با لباس پر گل خود به باغچه سر می زند ،
باغبان می اورد گل بکارد .
بوی عید همه جا پیچیده است.
پول نو برای عیدی دادن را تهیه کرده است ،
مگر می شود ؛ عید باشد و پول کهنه عیدی داد.
نمی دانم ، از کجا سمنو تهیه کرده است.
مگر عید بدون سمنو می شود؟
به بچه ها سفارش کرده است ، به خاطر کرونا به اهواز نیایند.
به عید که نمی شود گفت :
نیا و منتظر دستور کرونا بمان.
خوش دلانه مشغول پذیرایی از رسیدن عید است.
بچه ها باشند یا نباشند.
مهمان بیاید یا نیاید.
عید که می آید.
منتظر عید است تا خوش دلانه بیاید و تنها نماند.
عمو نوروز سرمای زمستان را پشت سر گذاشته است ، بسیار مرگ ها را دیده است.
این روزها کرونا کرور کرور آدم کشته است، عزادار کرده است ،
گرسنه و بیکار کرده است ، دل شکسته است ،
اما مگر می شود به بهار گفت: تا مرگ کرونا گلی نروید؟
مگر می شود به طبیعت گفت: تا رفتن کرونا ، بمیر و شکفته نشو.
عید در راه است ، با همه ی شکوه و زیباییش .
با گرمای مهربانیش.
عید می آید تا مهربانانه دست تو را بگیرد ، قلبت را به طپش وادارد.
به صدای بلند بگوید:
زندگی در گذر است
بیاموز و بگذر.
