اگر پرنده می دانست، مهری کیانوش راد، اهواز

اگر پرنده می دانست...                                                                    

اگر پرنده می دانست

دام زمینی 

چه سست است

دانه از آسمان

می چید.

هر روز سنگ ، هر روز گلوله، مهری کیانوش راد ، اهواز

هر روز سنگ  ، هر روز گلوله                                               

هر روز سنگ

هر روز گلوله 

هر روز آسمانی 

که بر زمین نمی گرید

هر روز زندگی 

هر روز نوشیدن شراب زندگی 

تو زندگی را در چه پیمانه ای می نوشی؟

پیمانه ی تو 

لیلای توست 

ای مجنون زندگی.

قطار می رود و من...،مهری کیانوش راد

قطار می رود و من ...                                                   

قطار می رود 

 با رگ های کشیده ی بر زمین 

 با هزار چشم شیشه ای که نگاه می کند: آب را ، سبزی را ، جوانی را و پیری را.

زمان می گذرد 

وعده ی ما هر جمعه که می رود ، چون زمان که می گذرد.

هر جمعه و قطار 

هر جمعه و دوباره شنبه 

و من 

بر خط زمان پیر می شوم.

ریل های قطار مرا می شناسند 

رفتن که رفتن باشد

ماندن چه حسرتی است

حسرتی بزرگ 

بزرگی آن را دلی می داند که بداند 

دانا پرنده ای است بر قاف زندگی 

عاشقی که دل خود را قمار کرد ه و می ماند

تا ناکجاآباد دلتنگی 

این روزن تنگ زندگی را ، سحر تمنای تو می گشاید

بگذار دل آرزو کند 

بگذار دل ...

مهربان با خود و راه، مهری کیانوش راد

مهربان با خود و راه

دنیا به آرامی راه خود را می رود؛

بی هیچ اندیشه ای از تو.

تو خیره می شوی ، 

آسمان می شوی ،

زمین می شوی 

هیاهوکنان تازه می شوی، کهنه می شوی 

دنیا به آرامی راه خود را می رود

می خواهی باش یا نباش

متولد شو یا بمیر

دنیا به آرامی راه خود را می رود

آرام شو

در جاده ی خود گام بردار

آرام می شوی 

راه خود را می روی

با دنیا و راه همراه می شوی.

این راز زمانی بر من آشکار شد ؛ که مهربانی با خویش آموختم

به جای دست و پا زدن های  بی حاصل، مسیر رفتن آموختم.

در مسیر خود گام نهادم ؛ بی آن که به هراس دیگر راه ها بیندیشم.

خود بودن را تجربه کردم

مهربانی را تجربه کردم.

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم.