غارت از آسمان شده خورشید
باز هم مدرسه شده تعطیل
باز هم استراحت و تفریح
بی کسی درد مردم اهواز
پشت هر میز و نیمکت اهواز
ریزگردها نشسته و خوشحال
بی کسی درد اهواز
باز هم مه غبار آلود
غارت از آسمان شده خورشید
بی کسی درد مردم اهواز
خوش نشسته مرفه بی درد
بی خبر ز خاک و بی آبی
بی کسی درد مردم اهواز
رود کارون شده گل آلوده
ساحلش رنگ غم به خود دیده
بی کسبی درد مردم اهواز
بی کسی درد مردم اهواز
رنگ آدمی
چه قدر آسمان آبی است
و شکوفه های نارنج سفید
و کسی
که آن دورها نشسته
به رنگ آدمی است.
جرأت نه گفتن
این همه تیغ بر دل ، این همه رنج در جان.
چرا هنوز ایستاده ام و بر آن ها نمی تازم؟
چرا اراده نمی کنم ، تا بند اسارت را از دست و پای خود باز کنم؟
وای از آغاز اسارت
اسارت از زمانی آغاز شد ؛که قدرت نه گفتن را فراموش کردم.
بسیار کودکان را دیده ام ؛که چه صادقانه از عشق و نفرت خویش سخن می گویند.
برق صداقت آن چنان زیبایشان کرده بود ؛ که تلخی حقیقت را پوشانده بود.
من نرم نرم با فاصله ی از کودکی خود، نه گفتن را فراموش کردم...
اما حالا چه قدر دور از دسترس می نماید؛ نه گفتن.
اگر چشمه ی جوشان « « نه » در من می جوشید، بر همه ی نازایی های خود، بر همه ی خطاها ، بر همه ی زنجیرها که مرا سوی خود می خواند؛ نه می گفتم...
آیا سخن محبوب یگانه را شنیده ای ؛ که برای رسیدن به او ، باید به همه ی معشوق های دیگر « «نه » گفت.
اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیم.
دریایی تو...
دریایی تو
چنان طوفانی نگاهم می کنی
که صید مروارید
فراموشم می شود.
