دوباره زن در افغانستان سقوط کرد
این روزها ، دوباره سرفصل جدید و پر مشقتی برای خواهرانم در افغانستان شروع شده است .
با خود فکر می کنم
ما زنان به عنوان مادر در پرورش مردانی که ناانسان هستند ، چه سهمی داریم؟
مردانی که جز قدرت نمی شناسند ، وحشیانه به ناموس زنانی که می توانستند ، خواهران آنان باشند ،
هتک حرمت می کنند. و هزار ناباید دیگر را برای زنان رقم می زنند.
مردانی که در قلمرو مرد بودن خود ، هر روز تجربه ی تازه ای را از شقاوت ، اضافه می کنند.
نه به زنان ، که به مردان نیز رحم نمی کنند.
آیا ما زنان ، مادران، می توانستیم مردان بهتری را تربیت کنیم ، که نکردیم؟
سدی در برابرم ظاهر می شود ، زن تحقیر شده ی قرون اسارت با کدام شکوفایی روحی باید چون سرو استوار ،
قامت علم کند و کودکان خود را سیراب آزادی و انسان بودن و هزار زیبایی دیگر کند؟
زنی که هر روز به وسیله ی قدرتی که حاصل سیاست مردان است ، تحقیر می شود ،
چگونه درس آزادگی به پسران خود بیاموزد، که آزادگی ویژه ی موجودی است ، که نام انسان بر او نهاده اند؟
این روزها تجربه ی تلخی مدام را را تجربه می کنم ، زندگی در قلمرو زن بودن ،
طرد شدن از حداقل انسان بودن را تجربه می کنم.
تجربه در حصاری را که نه حیوانات ، که ناانسانی از جنس خودم ، برایم رقم می زند .
نا انسانی که می توانست پدر من ، برادر من ، همسر من و یا پسر من باشد.
آیا می رسد ، روزی که زن آزاد از همه ی ستم بر خود باشد؟
روزی که بتواند حاکم بر سرنوشت و زندگی خود باشد؟
اگر چنین روزی برسد ، اطمینان دارم ، جهان رویکرد تازه ای از زندگی را تجربه خواهد کرد.
مرداد 1400
