تیغ دوم، طمع، مهری کیانوش راد

تیغ دوم ، طمع 

به جان و جسم خود نگاه می کنم ، زخم هایی عمیق می بینم ، این زخم ها نه از دشمن ، نه از دوست ؛ که از من ، به من رسیده است

کودک بودم و به طمع شکلاتی ، بسیار مواهب دیگر را از دست دادم و نفهمیدم

نوجوان بودم ، به طمع دوستی با همسالان و باور آنها ، گرفتار بند زشت عادات آنان شدم ، بسیار ارزش ها را از دست دادم و نفهمیدم

جوان شدم ، به طمع دوستی ، مقبول شدن ، طرح هیجانی تازه ، دروغ گفتم ، چاپلوسی کردم و .....

هر کدام زخمی بر جان من نشاند؛ که گذر زمان آنها را التیام نداد؛ بلکه هر طمع تازه ای آنها را عمیق تر کرد؛ تا به جایی رسیدم که می خواهم و نمی توانم

داستان آدم را شنیده ای که به طمع جاودانگی ، بهشت برین و قرب دوست را از دست داد

داغ فریب را بر جان خود نشاند و گناه کرد

سخن دوست را شنید ؛ اطاعت دشمن کرد

چه روز ها که می گذرند

چه چشم ها که در درون و برون به واسطه طمع بسته می شوند

چه چشمه های جوشانی که می توانستند ، بجوشند و زندگی به بار آورند ، به واسطه طمع خشکیده شدند

اینک بر جان من حسرت است که جوانه می زند ؛ برای همه فرصت هایی که داشتم و از دست دادم

اما آوایی از درون ، مرا آواز می دهد ، که:

به ریسمان دوست بپیوند ، به او خواهی رسید

اندوه به خود راه نده

فرصت های رو به آینده را از دست نده

گرفتار حسرت نشو ، تا حسرتی تازه بر جانت ننشیند

با خود مهربان باش

بر جان خود تیغی تازه ننشان

حسرتی نو نکار

اشتراک با ذکر ماخذ، کتاب با خود مهربان باشیمmkianooshrad