در سرزمین مردگان، مهری کیانوش راد ، اهوازری

در سرزمین مردگان 

در سرزمین مردگان راه که می روی ؛ همه نگاه می کنند؛ مبهوت و گنگ.

پوستی از حیات بر تن شان کشیده اند؛ اما در نگاهشان نه شادی می بینی ، نه اندوه.

نه خشم می بینی، نه اراده.

این تسلیم مطلق ذلیلانه ، نشان از مرگ کسانی می دهد ؛ که در برابر هیچ روی دادی واکنشی نشان نمی دهند.

اگر از آسمان آتش ببارد ؛ سکوت.

اگر  از قحطی رمق از دست داده باشد؛ سکوت.

اگر  از ..... ......................................؛سکوت.

اگر کسی فریادی بر آورد ؛ ناگاه دنباله رو و تاییدکننده می شود، 

البته نه به خشم ، می خواهد حرفی زده باشد.

این مرض تایید بدوت تفکر دیگران ،  از آن امراضی است که آهسته آهسته انسان  را  دچار می کند ، مزمن می شود، 

مسری می شود ؛ و به ناگاه 

جامعه ی زنده را به سرزمین مردگان مبدل می کند.