گوش کن ، صدای خودت را بشنو ، مهری کیانوش راد

گوش کن ، صدای خودت را بشنو 

هستی سرشار از زمزمه هایی است که گاه به گوش سر می شنویم و گاه به گوش جان بایدشنید.

وقتی از چهاردیواری خانه ی خود ، قدم به بیرون می گذاریم ، صدای ماشین ها ، انسان ها ، حیوانات 

و هزار صدای دیگر ، که گاه آزار دهنده هستند و از ما سلب آرامش می کنند و گاه صداهایی که شنبده 

نمی شوند.

در بین این صداها ، گاه صدای ضعیف پرنده ای ، گاه صدای ظریف کودکانه ای ، صدای افتادن شبنمی از

برگ گلی ، آن قدر آرام است ؛ که باید به دقت گوش بسپاری و روح خود را صیقل دهی.

اما بسیار صداها هستند ؛ که برای شنیدن آن ها ، باید جور دیگری بود.

شنیدن صدای آسمان ، که به آرامی به کار خود مشغول است.

به کمک باد ، ابرها را جابه جا می کند، 

شنیدن صدای زمین ، که چون مادری مهربان ، بذر را در درون خود جا می دهد.

شنیدن صدای بذر ، که به تأنی از سینه ی خاک خارج می شود ؛ تا روشنایی را بیابد و قد بکشد.

همه ی این صداها ی نامکشوف را باید به گوش جان شنید.

بین همه ی این صدا ها ، صدای خودت در هیاهو ها گم می شود .

فراموش می کنی به صدای خودت گوش کنی.

همه ی وجود دیگران برای ما سخن گو است.

از فرق سر تا نوک پا.

همه سخن می گویند.

لباسی که پوشیده است ، واکسی که به کفش خود زده است،

شتاب و تأنی او در راه رفتن ،همه سخن می گویند و ما می شنویم.

گاه زبان به سخن می گشاید و همه ی فرضیه های ما را به هم می زند.

بین همه ی این اصوات ، گاه صدای خودمان فراموش می شود.

یادمان می رود به صدای خودمان گوش کنیم.

ما همیشه در حال گفتگو با خود هستیم ؛ حتی زمانی که سکوت می کنیم،

خواب می بینیم ، سخنان ناگفته ی ما بلندتر از هر زمان دیگری فریاد می شوند.

در سکوت ، به مرور شنیده ها می پردازیم ، با خود گفتگو می کنیم ، رد و اثبات می کنیم، 

و حکم صادر می کنیم.

زمانی که در باره ی دیگران قضاوت می کنیم ، پرده ای دیگر از وجود ما ، با ما سخن می گوید،

حاکم بر حق هستیم یا باطل؟

آرمان ها ، آرزوها یی که داریم ، شیوه ی سلوک با دیگران و بسیار جلوه های دیگر ،

همه و همه نوعی سخن گفتن است. سخن گفتن ما با خود است.

اسان در تنهایی با خود سخن می گوید، در شکست با خود سخن می گوید.

گاه به خود امید برخاستن می دهد و برمی خیزد.

گاه با پذیرش ضعیف بودن خود ، و نه اشتباه خود ، شکست همیشگی خود را می پذیرد.

انسان در دعا با خود سخن می گوید، در نفرین با خود سخن می گوید ، 

و لایه های پنهان روح خود را آشکار می کند.

دعای او ، فریاد بلند خواستن است.

نفرین او ، حگایت ترس های او ست.

همان طور که صدای رفتار دیگران را می شنویم  باید زمزمه ی رفتارهای خود را نیز بشنویم.

با هر شنیدنی ، با خود آشناتر ، قدرت مند تر از گذشته خواهیم بود؛ اگر :

گوشی بری شنیدن باشد.

اشتراک با ذکر مأخذ