غدیر ،آبگیری که جاودانه شد. مهری کیانوش راد

غدیر ، آبگیری که جاودانه شد

 

عشق بر خاک نشست ، بوی خوش معشوق را به خاک داد و شد ابوتراب .

چه هم نشینی با شکوهی .

خاک باشی و پدرت محبوب ترین خلق عالم باشد.

 

آب زلال بود و دل به سبزی حیات بسته بود ، خاک را تازگی از آب بود، سرسبزی خاک از او بود .

 

آب به خاک نگاه کرد و اندوه او عالم را پر کرد.

آب نمی دانست ، روزی تشنگی خلق را آبگیری از او کفایت می کند. 

آب نمی دانست ، پاداش صبوری او ، گره خوردن با نام کسی است ، که خلق عالم شیفته و شیدای اویند .

از زلال جان او ، سبو سبو می برند و علم او را، پایانی نیست.

 

آب نمی دانست ، آبگیرهای کوچک نیز ، با نام عشق که گره بخورند،  عاشق می شوند ، در تاریخ جاودانه می شوند و می مانند.

 

آن روز قرعه ی عشق ، به نام غدیر افتاده بود .

سال ها محل عبور سیلاب ها از شرق به غرب بود ، دریای سرخ در نزدیکی او جا خوش کرده بود ، شاید می دانست روزی هم نشینی با برکه ای کوچک ، ارزش او را صدچندان می کند. 

برکه بی خبر از فردای خود ، بر خاک گرم ، تشنگی خاک را سیراب می کرد.

برای آب فرقی نداشت ، کجا باشد ، هر تشنه ای معشوق او بود و مهمان سخاوت او می شد. 

 

کاروان نزدیک می شد .

خیل عظیم مردمی که از دیدار یار برمی گشتند،  فرمان یافتند ، غدیر را دریابند، برکه ی کوچکی که با همه ی کوچکی خود ، از سیرابی تشنگان دریغ نداشت. 

درختان سرسبز غدیر، سایه گستر تن خسته ی کاروان شد . 

همه باید توقف می کردند .

کتاب تاریخ به انتظار ایستاده بود ، تا با سرانگشت پیامبر رحمت و مهربانی ورق بخورد.

پیامبر مهربانی نمی توانست ، مهربان به مسلمانان نباشد .

پیامبر رحمت نمی توانست ، رحمت خود را از خلق، دریغ کند. 

 

دست علی در دست پیامبر بالا رفت .

سکوت صحرا را پوشانده بود.

صدای محمد ، عبد خدا ، همه ی زمان و مکان و تاریخ را پر کرد: 

 

"من کنت مولا ، فهذا علی مولا " 

 

نام غدیر با نام علی گره خورد. 

 

اگر علی  ابوتراب است ، اکنون آب سرود سبزی را برای خلقی می خواند ، که دست در دست علی ، وادی کمال را ،با قدم او طی خواهد کرد. 

 

نام غدیر جاودانه ی تاریخ شد.